Criminal Minds muhteşem bir şekilde devam ediyor. O kadar çok seviyorum ki bölümleri bitmesin diye gıdım gıdım izliyorum  Dün 10. Sezon 2. Bölümü izledim. Yine inanılmaz anlamlıydı. İnsanoğlunun iki temel duygusu üzerine odaklanmıştı: Korku ve Sevgi. Zaten sevginin olmadığı yerde korku vardır. Sevgi olduğunda ise korkunun ve kötülüğün olması imkansızdır. Ve en vahşimizin içinde bile sevgisiz kalmış, o korkan, masum çocuk vardır aslında. Dizinin bu bölümünde de bence bunu süper işlemişler. Bu sefer iki ayrı hikaye vardı özleri aynı olan. Bir tarafta her zamanki ekibin izini sürdüğü seri katil ve cinayetleri, diğer tarafta ise favorim Garcia’nın görüşmeye çalıştığı, idama mahkum edilmiş, Garcia’yı vuran, ölümden dönmesine neden olan katili. Garcia dizinin kesinlikle altın kalplisi ve sevgi insanı. Bu kadar vahşete dayanabilmek için panda videoları izleyerek dengelemeye çalışıyor. Garcia son zamanlarda kabusları çok artınca izin alıp katilini ziyaret etmeye karar veriyor. Hotch’ın izniyle Derek’in karşı koymalarına rağmen düşüyor yollara. O arada ekip de kurbanlarını farklı farklı şekillerde öldüren seri katilin peşine düşüyor. Kurbanların ortak özelliğinin ebeveyn olmaları ve çocuklarına kötü davranmaları olduğunu görüyoruz. Detayına girildiğinde çocuk yaşta annelerini kaybeden sonrasında da babaları tarafından yoğun bir şekilde kötü muameleye maruz kalan iki erkek kardeşi görüyoruz ve abi intihar ediyor. Küçük kardeş yıllarca içinde abiye karşı suçluluk, babaya karşı öfke biriktirmiş. Babasının ölümüyle cinayetler başlıyor ve öldürdüğü baba figürlerini kendi babası olarak görüyor.
Garcia’ya gelecek olursak da katiliyle görüşmek için inanılmaz bir çaba sarfediyor. Katili ilk başta kabul etmese de sonrasında görüşmeyi kabul ediyor. Ve bence dizinin en etkileyici sahnelerinden biri bu görüşmeydi. Orada azılı katil olarak idamını bekleyen adamın içindeki korkan, yalnız çocuğu görüyoruz. Kimse ziyaretine gelmediği için Garcia’yı kabul ettiğini ve idam gününde yalnız olmak istemediğini itiraf ediyor. Garcia için idamı, bir insanın ölümünü izlemek inanılmaz zor bir karar ama gidiyor. Ve bölümün en etkili sahnesi olan idam sırasında orada bulunuyor. Katilin ise son sözü minnet dolu bir ‘Teşekkür ederim’. Sevginin olduğu yerde idam gibi en vahşet verici şey bile nispeten yumuşuyor. Bu bölüm beni düşünceden düşünceye savurdu. İnsanoğlu dediğimiz yaratık ne kadar kompleks, karışık yapılar. Aslında özü basit. İhtiyacı olan sadece SEVGİ, sevmek ve sevilmek. Ama bunu yakalayamadığında ipler kopuyor. Sahneye korku giriyor. Ve korkuyu gizlemek adına bu sefer saçma sapan mücadeleler başlıyor. Kendini herkesten ayırmaya, farklı olmaya çalışıyor. ‘BİR’liği unutuyor, mükemmel olma yarışına giriyor çoğu zaman ki aslında her şey olabilme potansiyelini göz ardı ediyor, kötü diye yargıladığı şeylerin kendi etiketlemeleri olduğunu göremiyor, kendi hikayesini sevgisizlik, güvensizlik, tatminsizlik, mutsuzluk üzerine defalarca yazıyor ve oynuyor, yazıyor ve oynuyor, kendi yazdığını, her şeyin kendi algısının yansıması olduğunu unutarak ve senaryoya en önemli şeyi SEVGİ’yi eklemediğinden son nefesine kadar hep bir eksiklik ve saçmalık duygusuyla, bitmeyen bir arayışla geçiriyor dünya denilen bu yerdeki kısacık ömrünü.
Birbirimizin yansımaları olduğumuzu anlayamıyoruz.
Ey parçam şimdi dur ve düşün! Nasıl bir yaşantının içindesin? Neyi görmekten kaçıyorsun? Neyi yok saymaya çalışıyorsun? Kabul veremediğin ne? Gönül kapılarını açabilir misin? Haydi dene ve sadece iste. Belki her gün ufak ufak, minik minik adımlar atacaksın sevgi adına ama samimi bir şekilde hatta hiç olmadığın kadar samimi ol. Aç kalbini sevdiklerine korkusuzca ama. Ve sonunda tamamen gönül kapılarını açtığında her şeyin aslında SEVGİ olduğunu, ya SEVGİDEN ya da SEVGİYE olduğunu göreceksin.
Sevgiyle kal.

By Angelus Amor