OZ

Burası bir hapishane.
Azılı suçlular.
Zeka oyunları güç oyunları.
Criminal Minds ile birlikte en sevdiğim dizi oldu Oz. Dönüp dönüp bölümlerini yeniden izlediğim. Dizi yayından kalkalı yıllar oldu. Yeniden çekilecek dense havalara uçarım. Çok sert bir dizi. Her bünye kaldıramaz. Sahneler acımasız. Karakterler de öyle çoğunlukla. Ama hayatta kalmak için bir şeyler yapmalı. Belki bu da onlardan sadece biri. Anlatacak çok şey var ama özet geçmeli. Oturup Bölüm 1’i açınız. Bölümler uzun ama asla sıkıcı değil. Hikaye ve senaryo çok iyi işlenmiş. Bahsedelim biraz. Dizinin her bölümünde bir ana karakteri kaybediyoruz. Tam o noktada izleyici şok geçiriyor. Bu karakter olmadan nasıl bir kurgu olacak. Sonraki bölüm. Yine kaybedilen bir ana karakter. Büyü ve zincir bozulmadan sezonlar bölümler bitiyor. Son bölüm. Çok çarpıcı. Kayıplar ve yola devam edenler. Dizi bittıği an muhteşem bir yapıtta bitmiş oluyor.
Cinayetler. Aşklar. Gerçekler. Dizide yapıyı donatan temel unsurlar.
Aşk. Sevginin nelere yol açabileceğinin büyük bir örneği. Homoseksüsel bir ilişki çevresinde kurgulanıyor. Farklı. Etkileyici. Son bakış. Final sahnelerinden en vurucu olanlardan birinde sevgiliye son bir bakış. Devam dercesine. Keşke dercesine.
Bitsin istemiyorsunuz. İstemiyor.
Oyuncular ve oyunculuklar. Sözle ifadesi kısıtlayıcı olur. Muhteşem desem belki bir nebze içini doldurabilirim ifademin.
Dizide yok yok. Aksiyon hat safhada. Sıkılmaya müsade yok.
Seçimler hayatımızda önemli birer karar anı. Dizideki önemi belki de ana fikri ve yapıyı oluşturuyor. Seçimlerimiz mi bizi olduğumuz yere taşır? Kaderimiz onlara bağlı değil mi? Yoksa değişmek ve değiştirmek elimizde mi?